20-05-2024, Ω/14:10′

Τώρα που καταλάγιασε ο επικοινωνιακός κουρνιαχτός γύρω από αυτό που προσωπικά, χρόνια τώρα, το χαρακτηρίζω ως <πολιτισμική απρέπεια>, νομίζω πως είναι καιρός να αναλύσουμε λίγο βαθύτερα το φαινόμενο Γιουροβίζιον γιατί, κατά την άποψή μου, το πρόβλημα είναι πιο σοβαρό από ένα κακόγουστο σόου!

Απ’ ότι αντιλαμβάνομαι είμαι ένας από τους λιγοστούς ανθρώπους στη χώρα μας που συνειδητά κι εφέτος, δεν παρακολούθησα στην τηλεόραση τα προεόρτια και τα απόνερα της Γιουροβίζιον και γενικά δεν είχα ασχοληθεί καθόλου, όλο αυτό το διάστημα, με τη συγκεκριμένη αντιπολιτισμική φιέστα-προπαγάνδα!

Έναν θεσμό που οι θιασώτες του, αλλά και το ευρωπαϊκό κατεστημένο, προσπαθούν να τον παρουσιάσουν σαν απολιτίκ μουσικό δρώμενο αλλά στην πραγματικότητα είναι ακριβώς το αντίθετο. Πρόκειται για έναν θεσμό πολιτικοκοινωνικής χειραγώγησης, καλυμμένος όμως με τον μανδύα της πολιτικής ουδετερότητας. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο το γεγονός πως για την ίδρυσή του, το 1956, μπήκε μπροστάρης το ΝΑΤΟ, μέσω της λεγόμενης “Επιτροπής του για τον πολιτισμό και τη δημόσια πληροφόρηση”!

Για να αναθερμανθεί η μνήμη σ’ εμάς τους γεροντότερους και να μάθουν την ιστορία και τους σκοπούς που εξυπηρετεί αυτή η ετήσια φιέστα οι νεότεροι, θα πρέπει να ανατρέξουμε 70 χρόνια πίσω.

Ήταν λοιπόν το 1955, όταν η  παραπάνω Επιτροπή παρέδωσε στον διευθυντή της Γαλλικής Ραδιοφωνίας και Τηλεόρασης, μια έκθεση για τη δημιουργία ενός ευρωπαϊκού φεστιβάλ που θα ονομαζόταν Γιουροβίζιον! Με τον “φιλόδοξο στόχο”, όπως αναφέρεται και σε σχετικά  αποχαρακτηρισμένα έγγραφα του ΝΑΤΟ, “…να επηρεαστεί το κοινό υπέρ του ΝΑΤΟ μέσα από το κλίμα αυτής καθαυτής της διοργάνωσης….” στο πλαίσιο της πολιτικής του για την “ήπια ισχύ”. Στον όρο ‘ήπια ισχύ’ μπορεί ο καθένας να δώσει όποια ερμηνεία θέλει!

Μετά δε από τις σχετικές διεργασίες, το πρώτο πανευρωπαϊκό <πολιτισμικό γεγονός> πήρε σάρκα και οστά τον Μάη του 1956, με φορέα υλοποίησης του σχεδίου την European Broadcasting Union (EBU) δηλαδή την  Ευρωπαϊκή Ένωση Ραδιοφωνίας, για να περάσει στους λαούς της Ευρώπης το μήνυμα πως πρόκειται για ένα άδολο (κοινό) ευρωπαϊκό μουσικό γεγονός.

Με το εύηχο δε σύνθημα, που χρησιμοποιείται μέχρι και σήμερα, πως “η μουσική ενώνει”, προσπαθούν, οι εκάστοτε διοργανωτές και αβανταδόροι, να πείσουν τους  ευρωπαίους πολίτες πως η διοργάνωση αφενός μεν παράγει πολιτισμό και μάλιστα οικουμενικό και αφετέρου αφήνει απ’ έξω τις όποιες πολιτικές διαφορές και ανισότητες, των λαών!

Στην πράξη όμως,  ενώνει μόνο “όσους βρίσκονται στη σωστή (κατ’αυτούς) πλευρά της ιστορίας” και προάγει, με έντεχνο τρόπο, τη λεγόμενη ‘φιλοδυτική κουλτούρα’ ξεπλένοντας πολιτικές και δράσεις που είναι ενάντια στα συμφέροντα των λαών της γηραιάς ηπείρου.

Με λίγα λόγια, από τη μια αυτοπροσδιορίζεται ως απολιτίκ κι από την άλλη ποδηγετεί τους λαούς της Ευρώπης και κυρίως τους νέους, στην αφομοίωση μιας υποκουλτούρας που οδηγεί τους πολίτες στο να ασχολούνται με ήσσονος σημασίας και αμφιβόλου ποιότητας θέματα, ώστε να προσπερνάνε με ευκολία τα σημαντικά κοινωνικοπολιτικά προβλήματα που μαστίζουν την καθημερινότητά τους, με αποτέλεσμα να μην ασχολούνται με την αιτία που τα δημιουργεί, δηλαδή το ίδιο το πολιτικό σύστημα.

Τελικά, όπως εύστοχα σημειώνει και ο αξιόλογος μουσικός ερμηνευτής, Λάκης Χαλκιάς, “… αυτό είναι και το σχέδιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης σχετικά με τους πολιτισμούς των χωρών που την αποτελούν!

Να γίνουμε όλοι το ίδιο, με μια γλώσσα (Αγγλικά) και με κουλτούρα άγευστη, άοσμη και κανιβαλίστικη. Η Eurovision θα μπορούσε να χαρακτηριστεί σαν ένας κάδος αποβλήτων, με ότι χειρότερο <μουσικό υλικό> θα μπορούσε να δώσει, το οποίο τελικά έχει εξελιχθεί σε ένα οπτικό – χορευτικό – τεχνολογικό- -ακροβατικό (τσίρκολο) – ενδυματολογικό σόου, λίγο απ’ όλα δηλαδή και κυρίως με όλο και λιγότερα ενδύματα. Όλο φτερά και πούπουλα, άντε και με λίγη …μουσική και στίχο άοσμο, άγευστο και κάκιστο.

Γι’ αυτό ας μη κακό-χαρακτηρίζουμε τους νέους μας!

Αυτόν τον πολιτισμό τους δίνουμε και τους διδάσκουμε και έτσι διαμορφώνουν το χαρακτήρα τους…”!

Βασικό πολυεργαλείο όμως για την επίτευξη του αλλότριου σκοπού, όλων όσων κινούνται γύρω από τη Γιουροβίζιον, ήταν και εξακολουθούν να είναι τα τηλεοπτικά κανάλια των ευρωπαϊκών χωρών και κυρίως τα κρατικά, όπως η δική μας ΕΡΤ, που είναι και οι <εθνικοί εκπρόσωποι> αυτού του πανηγυριού! Αντί λοιπόν η εθνική μας ραδιοτηλεόραση να προασπίσει την πολιτισμική μας κληρονομιά, όπως έχει την υποχρέωση από τον κανονισμό λειτουργίας της, κάθε χρόνο τέτοια εποχή, μας κάνει πλύση εγκεφάλου με τα μουσικοχορευτικά απόβλητα της Γιουροβίζιον!

Από κοντά και τα περισσότερα μέσα κοινωνικής δικτύωσης που, ως γνωστόν, αποτελούν την κύρια πηγή ενημέρωσης των νέων, ώστε η αιχμαλωσία του μυαλού, κυρίως της νέας γενιάς, να είναι ολοκληρωτική και αναπόφευκτη!

Έχουμε ένα μήνα τώρα, μπορεί και περισσότερο, που κάθε μέρα τα κουτσομπολιά στα κανάλια ασχολούνται με τη Μαρίνα Σάτι και τους λοιπούς <καλλιτέχνες> που συμμετείχαν στο <πολιτισμικό γεγονός της χρονιάς>.

Ειδικά τις τελευταίες ημέρες, τόσο πριν τον διαγωνισμό όσο κι αμέσως μετά, σε όλες σχεδόν τις εκπομπές, τους απασχολούσε το αν είναι καλό ή κακό το <ελληνικό> τραγούδι, αν έκανε καλά ή άσχημα η Μαρίνα που χασμουρήθηκε την ώρα που μιλούσε η εκπρόσωπος του Ισραήλ, με το σεβασμό που δεν επέδειξε, που μας έκανε ρεζίλι, κτλ.

Πουθενά και κανένας δεν έθεσε, κατ’ αρχήν, το βασικό ερώτημα:

Τί δουλειά έχει το Ισραήλ, από την Ασία, σε έναν Ευρωπαϊκό <μουσικό διαγωνισμό>; Γιατί συμμετέχει επίσης σε αθλητικές και λοιπές ευρωπαϊκές διοργανώσεις;

Απάντηση (που θα έπρεπε να δοθεί): Πολύ απλά, γιατί το κράτος αυτό είναι το αγαπημένο παιδί του ΝΑΤΟ, που διαφεντεύει στην Ευρώπη και όχι μόνο και τελεί υπό την απόλυτη προστασία του Οργανισμού, όσες σφαγές και γενοκτονίες κι αν κάνει!!!

Πουθενά και από κανέναν τηλεοπτικό <ειδήμονα> και αναλυτή δεν έγινε αναφορά για τη συνεχιζόμενη γενοκτονία του Ισραήλ, στην Παλαιστίνη, με το πρόσχημα της αυτοάμυνας!

Η Ρωσία, για την εισβολή της στην Ουκρανία, αποκλείστηκε από κάθε ευρωπαϊκό και παγκόσμιο δρώμενο, ακόμα και από τους Ολυμπιακούς Αγώνες! Μία διοργάνωση που, όπως είναι γνωστό, κατά την αρχαιότητα είχε ως βασική επιδίωξη την κατάπαυση των εχθροπραξιών και τη συνένωση όλων των αντιμαχόμενων πλευρών κάτω από το υγιές αθλητικό πνεύμα!

Δύο μέτρα και δύο σταθμά λοιπόν, από τους ευρωπαίους <φιλειρηνιστές>.

Ας αναλογιστούμε τώρα τον μέσο έλληνα πολίτη που δουλεύει για να τα βγάλει πέρα, 10-12 ώρες τη μέρα, σε δύο ή τρεις εργοδότες, με απλήρωτες υπερωρίες, που δεν έχει χρόνο να δει καλά-καλά την οικογένεια του και να συζητήσει μαζί της τα προβλήματα τους,  που δεν προλαβαίνει να ενημερωθεί για τα κοινωνικά και πολιτικά ζητήματα, να αναγκάζεται να ασχολείται με τη Γιουροβίζιον και τα λοιπά προγράμματα χειραγώγησής του.

Γιατί;

Μα είναι ηλίου φαεινότερο, το γιατί:

Γιατί στα 10 λεπτά χαλάρωσης, που του απομένουν από τον μόχθο της ημέρας, θα πατήσει την τηλεόραση και θα έχει μάθει αυτά που παίζουν τα κανάλια, δηλαδή ότι θέλουν εκείνα, να του μεταδώσουν ώστε να εμπεδώσει!

Μετά, με τους φίλους του, τους συναδέλφους του και γενικά με τους ανθρώπους που συναναστρέφεται, αυτά που έχει δει και ακούσει, θα τα συζητήσει, θα τα αναλύσει και θα τα διαδώσει, γενόμενος έτσι εκούσιος ή ακούσιος επικοινωνιακός κρίκος ενός συστήματος κατευθυνόμενης ενημέρωσης.

Η τηλεόραση, στη σύγχρονη εποχή, δυστυχώς, διαμορφώνει την κουλτούρα του λαού και διαπλάθει συνειδήσεις!

Σκέψου αυτά τα 10 λεπτά που αράζει ο κάθε άνθρωπος στον καναπέ του να έβλεπε (πραγματικά-αληθινά) ρεπορτάζ και αναλύσεις για τα εργασιακά και συνταξιοδοτικά του δικαιώματα ή για το λόγο που ο εγκληματίας Νετανιάχου συνεχίζει τη γενοκτονία ή γιατί οι Αμερικάνοι το υποστηρίζουν όλο αυτό το αίσχος ή για την αξιοθρήνητη παθητικότητα της Ευρώπης ή για τον παγκόσμιο πλούτο που αντί να διανέμεται στους λαούς, συγκεντρώνεται όλο και σε λιγότερα χέρια, ή, ή,…..

Η τηλεόραση, όταν περισσεύει χρόνος από το λιβάνισμα της κυβέρνησης, προσπαθεί να καλλιεργήσει συστηματικά την απολιτίκ κουλτούρα και μετά, αυτή η απολιτίκ μάζα χειραγωγείται πανεύκολα με τσιτάτα τύπου «όλοι ίδιοι είναι», οπότε προτιμάνε να εκδράμουν τη μέρα των εκλογών, αντί να πάνε να ψηφίσουν!

Κι αν, τελικά, αποφασίσουν να αφιερώσουν λίγο χρόνο για να ψηφίσουν, να επιλέξουν τηλεπερσόνες και “νούμερα” που βλέπουν στην τηλεόραση, παρά να προβληματιστούν για το ποιο Κόμμα ή υποψήφιος θα ενδιαφερθεί για  το συμφέρον τους, τόσο σε εθνικό όσο και ευρωπαϊκό επίπεδο.

Εν τέλει, η τηλεόραση προσπαθεί και δυστυχώς το έχει καταφέρει σε αρκετά μεγάλο βαθμό, να κάνει τους ανθρώπους να μη σκέφτονται ή ακόμα χειρότερα, να κατευθύνει τη σκέψη τους!

Κάπως έτσι ανεβάζουν τα ποσοστά τους τα ακραία κόμματα και τα φασιστικά μορφώματα και οι πολίτες ξεχνούν ή προσπερνούν, το ναζιστικό και εγκληματικό τους παρελθόν ή τις πολιτικές τους κωλοτούμπες.

Κάπως έτσι βγαίνουν ακροδεξιές κυβερνήσεις με λαϊκίστικη ρητορική που πιάνει, εύκολα, στην απαίδευτη μάζα. Και μετά, εύκολα καταπατούν τα εργασιακά, κοινωνικά και ατομικά, δικαιώματα των λαών.

Το παράδοξο είναι ότι αυτή την ανάλυση δεν την κάνουν τα περισσότερα από τα λεγόμενα  αριστερά  και κεντροαριστερά κόμματα, ιδίως εκείνα που βρίσκονται στην εξουσία ή την εποφθαλμιούν! Γιατί, αν την έκαναν, τότε θα καταλάβαιναν ότι η υποκουλτούρα και η πολιτική που προωθούν τα ΜΜΕ, σε βάθος χρόνου και σε επίπεδο επηρεασμού των μαζών, είναι μεγαλύτερος “εχθρός” ακόμα και από τη  δεξιά, κεντροδεξιά ή νεοφιλελεύθερη πολιτική.

Θα καταλάβαιναν πως μπροστά στην άγρα ψήφων δεν επιτρέπεται να λένε και μάλιστα δημόσια, πως “…ναι μεν καταδικάζουμε τη Χρυσή Αυγή, τους Σπαρτιάτες κλπ, αλλά καλοδεχούμενοι οι ψήφοι τους…”!

Δεν μπορεί, ως αριστερός, από τη μια να υπεραμύνεσαι της δημοκρατίας και της κοινωνικής δικαιοσύνης  κι από την άλλη, ν’ ανοιγοκλείνεις το μάτι και να συμπορεύεσαι, τόσο σε εθνικό όσο και σε ευρωπαϊκό επίπεδο, με πολιτικές που καταπατούν βάναυσα βασικά δικαιώματα του πολίτη.

Γιατί, πολύ απλά, ο πολίτης θα σε ταυτίσει (και με το δίκιο του), με τον (θεωρητικά) πολιτικό σου αντίπαλο!

Και τότε, είτε θα δέχεται μοιρολατρικά την αντιλαϊκή πολιτική της εκάστοτε κυβέρνησης, οποιασδήποτε απόχρωσης, πιστεύοντας πως αυτή είναι μονόδρομος, ή θα επιλέγει, ως μέσο τιμωρίας του “σάπιου πολιτικού συστήματος”, τη στήριξη με την ψήφο του, κομμάτων με ακραία ρητορική ή ακόμα χειρότερα, φασιστικών μορφωμάτων που, ελέω της αστικής δημοκρατίας, παρεισφρέουν με ιδιαίτερη ευκολία στο πολιτικό σκηνικό, αλλάζοντας κατά περίπτωση, κάθε φορά, τα κουστούμια της εθνικοφροσύνης και της πατριδοκαπηλίας ή/και όνομα!

Κι όποτε βέβαια, η εκάστοτε κυβέρνηση, φιλελεύθερου ή αριστερόστροφου (επικοινωνιακού) προφίλ, το κρίνει σκόπιμο, αντλεί από τα κόμματα αυτά το αναγκαίο ανακυκλούμενο πολιτικό προσωπικό (πολιτικούς γυρολόγους κατά το κοινώς λεγόμενο) και το χρησιμοποιεί για τη “βρώμικη  δουλειά”, σε υπουργεία και οργανισμούς, αποφεύγοντας έτσι το όποιο πολιτικό κόστος. Ή ακόμα χειρότερα, συγκυβερνάει με τα κόμματα αυτά, συνυπογράφοντας μνημόνια και κατακρεουργώντας εργασιακά, συνταξιοδοτικά και κοινωνικά δικαιώματα, για <το καλό της πατρίδας και των πολιτών>, βέβαια!

Κατά την άποψή μου, οι παραπάνω πρακτικές δεν βοηθάνε ώστε να δουν οι Έλληνες καλύτερες μέρες ούτε οδηγούν τη χώρα, σε ένα λαμπρό μέλλον, όπως μας πιπιλίζουν το μυαλό, οι κυβερνώντες και τα ΜΜΕ.

Αντίθετα, απογοητεύουν τους πολίτες και τους οδηγούν σε κοινωνική αδράνεια και αποπολιτικοποίηση, κάτι που, όπως είναι γνωστό, κατά μεν την αρχαιότητα ήταν κατακριτέο και ποινικά κολάσιμο, σήμερα δε είναι άκρως επικίνδυνο!

Ο μόνος τρόπος αντίστασης και ανατροπής της προαναφερόμενης κατάστασης είναι η ενεργή συμμετοχή μας, με όποιον διαθέσιμο τρόπο, στο κοινωνικό γίγνεσθαι. Η μαζικότητα, η κοινωνικότητα, η πολιτικοποίηση και η αλληλεγγύη προς τον συνάνθρωπό μας, είναι τα “όπλα” που φοβούνται αυτοί που καθορίζουν τις τύχες μας, τόσο σε εθνικό όσο και σε ευρωπαϊκό επίπεδο!

Ιδού λοιπόν, “πεδίον δόξης λαμπρόν”, οι επερχόμενες  ευρωπαϊκές εκλογές!

Η μαζική συμμετοχή στις κάλπες και η στοχευμένη ψήφος μας θα ταρακουνήσουν τα λιμνάζοντα νερά της ευρωπαϊκής <ευδαιμονίας> των λόμπυς που λυμαίνονται τα παχυλά ευρωπαϊκά κονδύλια σε βάρος των λαών που τα παράγουν!

Καλό “βόλι”, λοιπόν!

Κώστας Γιαννάκος, Πρόεδρος της ΠΕΑΠΣ