23-04-2024, Ω/18:35′
«Είμαι εκείνη που είναι η φυσική μητέρα των πάντων, αφέντρα και κυβερνήτρια όλων των στοιχείων, η αρχική απόγονος των κόσμων, αρχηγός των θεϊκών δυνάμεων, βασίλισσα όλων όσων βρίσκονται στην κόλαση, επικεφαλής όσων κατοικούν στον ουρανό. Εκδηλώνομαι μόνη και με μία μορφή, που περιλαμβάνει όλους τους θεούς και τις θεές. Κατά τη βούλησή μου διατάσσω τους πλανήτες ουρανού, τους ευεργετικούς ανέμους των θαλασσών και τις αξιοθρήνητες σιωπές της κόλασης. Το όνομά μου, η θεότητά μου λατρεύεται σε όλο τον κόσμο με διάφορους τρόπους, ποικίλα έθιμα και πολλά ονόματα.
Διότι οι Φρύγες, οι πρώτοι άνθρωποι, με αποκαλούν Μητέρα των Θεών της Πεσσινούντος. Οι Αθηναίοι, που ξεπήδησαν από το ίδιο τους το χώμα, Κεκροπία Αθηνά. Οι Κύπριοι, που περιβάλλονται από θάλασσα, Αφροδίτη της Πάφου. Οι Κρήτες, που φέρουν βέλη, Άρτεμη Δίκτυννα. Οι Σικελοί, που μιλούν τρεις γλώσσες, Περσεφόνη του κάτω κόσμου. Οι Ελευσίνιοι ονομάζουν την αρχαία θεά τους Κόρη. Άλλοι Ήρα, άλλοι Ενυώ, άλλοι Εκάτη, άλλη Ραμνουσία και κυρίως οι δυο φυλές των Αιθιόπων που κατοικούν στην ανατολή και φωτίζονται από τις πρωινές ακτίνες του ήλιου. Οι Αιγύπτιοι που διαπρέπουν σε κάθε είδος αρχαίου δόγματος και συνήθισαν να με λατρεύουν με τις κατάλληλες τελετουργίες τους, με αποκαλούν με το αληθινό μου όνομα, βασίλισσα Ίσιδα.
Ιδού, ήλθα να σε συμπονέσω για την τύχη και τη συμφορά σου. Ιδού, παρουσιάστηκα για να σε ευνοήσω και να βοηθήσω. Σταμάτα να κλαις και να θρηνείς, διώξε τη θλίψη σου, διότι ιδού, ήρθε η μέρα της θεραπείας που πρόσταξε η πρόνοιά μου».
Φίλες και φίλοι, αυτά είπε η μεγάλη θεά στον πιστό της Λούκιο Απουλήιο, όπως περιγράφεται αλληγορικά στο τέλος της δοκιμασίας του στο μυθιστόρημά του «Ο Χρυσός Γάιδαρος».
Η κυρά του Σύμπαντος, κυβερνούσε για αιώνες τον έρωτα, τη γέννηση, το θάνατο, το χρόνο και τη μοίρα. Σ΄ αυτήν έβρισκαν άλλοτε δύναμη κι άλλοτε καταφύγιο οι άνθρωποι. Αυτή γεννούσε τη ζωή, αυτή διαφέντευε το θάνατο.
Στη μυθολογία η εικόνα της γέννησης από τη μήτρα αποτελεί ένα εξαιρετικά κοινό σχήμα για την προέλευση του σύμπαντος και η ερωτική επαφή που πρέπει να προηγηθεί αναπαρίσταται τόσο στην τελετουργία όσο και στην ιστορία. Η μυστηριώδης λειτουργία του θηλυκού σώματος, στον έμμηνο κύκλο του, στην παύση του κύκλου κατά την περίοδο της καύσης και στην αγωνία της γέννησης – και έπειτα η εμφάνιση του νέου πλάσματος, προκάλεσαν βαθιές εντυπώσεις στο νου.
Εδώ θα πρέπει να επισημάνουμε πως η σύμπτωση του έμμηνου κύκλου με τον κύκλο της σελήνης αποτελεί μια φυσική πραγματικότητα που δομεί την ανθρώπινη ζωή και ένα περίεργο συμβάν που παρατηρήθηκε με θαυμασμό. Είναι ουσιαστικά ενδεχόμενο η θεμελιώδης αντίληψη για μια δομική σχέση ζωής ανάμεσα στον ουράνιο κόσμο και τον ανθρώπινα να προήλθε από τη συνειδητοποίηση – νοητική και εμπειρική – της δύναμης του σεληνιακού κύκλου.
Παρόμοια, από το μυστήριο του θανάτου και της ανάστασης της σελήνης, καθώς και από την επίδρασή της στα σκυλιά, τους λύκους και τις αλεπούδες, τα τσακάλια και τα κογιότ που προσπαθούν να της τραγουδήσουν, αυτός ο αθάνατος ασημένιος δίσκος των θαυμάτων που ταξιδεύει ανάμεσα στα πανέμορφα άστρα και διατρέχει τα σύννεφα, τρέποντας την ίδια την αφυπνισμένη ζωή σε ένα είδος ονείρου, επηρέασε και διαμόρφωσε τη μυθολογία εντονότερα και από τον ήλιο ακόμα, ο οποίος καθημερινά σβήνει το φως της και τον κόσμο των άστρων της, των νυχτερινών ήχων, της ερωτικής διάθεσης και της μαγείας του ονείρου.
Φίλες και φίλοι, σε αυτό το μικρό οδοιπορικό στο απώτατο παρελθόν, στη γέννηση και δημιουργία του κόσμου, κοινός τόπος συνάντησης σε όλους τους λαούς της γης, υπήρξαν ο ήλιος και η σελήνη, οι συντηρητές, θα έλεγα, της ζωής.
Για χιλιετίες, το σκοτάδι και το βάρος, η έλξη της βαρύτητας και το σκοτεινό εσωτερικό της γης, της ζούγκλας ή της βαθιάς θάλασσας, καθώς και ορισμένοι εξαιρετικά έντονοι φόβοι και απολαύσεις, θα πρέπει να αποτέλεσαν ένα σταθερό σύνδρομο της ανθρώπινης εμπειρίας, αντίθετο με τη λαμπρή πτήση της ηλιακής σφαίρας που αφυπνίζει τον κόσμο.
Άρα η πολικότητα φως και σκοτάδι, καθοδήγηση και απώλεια στήριξης, εμπιστοσύνη και φόβος, πρέπει να θεωρηθεί σαν δομική αρχή της ανθρώπινης σκέψης.
Παγκόσμια μέρα της Μάνας Γης σήμερα! Που μας γεννά, μας τρέφει, μας στηρίζει ωσότου βρούμε της ζωής μας το σκοπό κι ύστερα μας δέχεται και πάλι στην αγκαλιά της. Της αξίζει η αγάπη, ο σεβασμός κι φροντίδα μας. Ας αναγνωρίσουμε, επιτέλους, την παγκόσμια κυρά, την κυρά του Σύμπαντος. Αυτήν που συντηρεί τη ζωή.
Σας ευχόμαστε ένα όμορφο βράδυ και μια θαυμαστή εβδομάδα.
Βάσω Δενδροπουλου /22-04-2024
ΠΗΓΕΣ: «Ο Χρυσός Γάιδαρος», Απουλήιος, «Πρωτόγονη Μυθολογία – Οι Μάσκες του Θεού», Josefh Cambell.
