21-04-2024, Ω/23:30′
Επί τη Επετείω
Καλό όμως είναι να θυμόμαστε πως ο φασισμός βλασταίνει όσο έχουμε απεμπολήσει αξίες και ιδανικά που υπηρετούν τον άνθρωπο και τις έχουμε αντικαταστήσει από τη ματαιοδοξία και τη μωροφιλοδοξία του «μοναδικού» και ως εκ τούτου «ανώτερου».
Και για να μη ξεγελιόμαστε… Τα φασιστικά φαινόμενα σήμερα δεν ήρθαν από το πουθενά.
Σε ένα σύστημα σχέσεων που θεοποιεί την υπερκατανάλωση και που πετυχημένος θεωρείται εκείνος που, μέσα από μια διαδικασία καταναλωτικής επίδειξης, αποδεικνύει ότι έχει και ξοδεύει πολλά.
Σε μια οικογένεια που χαρακτηριστικό της είναι η υπερπροστασία και η έλλειψη κάθε επικοινωνίας. Στην οικογένεια που η επικρατούσα αντίληψη είναι η ποσοτική παροχή αγαθών στα παιδιά και η υπερπροστασία, καθόσον κατά τη γνώμη τους «είναι ανώριμα τα παιδιά, να ασχολούνται με την πολιτική» και είναι ώριμα να παίρνουν τα ταπεράκια με φαγητό από τη μαμά και να καβαλάν τα δικάβαλα και τρικάβαλα και να συμμετέχουν σε αγώνες ταχύτητας των μηχανών και φυσικά ακινησίας των μυαλών.
Σε μια εκπαίδευση ανταγωνιστική, συνθλιπτική για την προσωπικότητα του παιδιού και σε μια κοινωνία, όπου βασιλεύουν οι απρόσωπες, επιφανειακές σχέσεις και τους πάντες έχει κατακυριεύσει η υπαρξιακή μοναξιά και τα συνεχόμενα αδιέξοδα.
Εκεί όπου επικρατεί η αδιαφορία, η πολιτική ουδετερότητα και η αποχή από τα κοινά, η έλλειψη πολιτικής συνείδησης που την προώθησε η δυσλειτουργία των θεσμών, η ασυνέπεια των πολιτικών και το χαμηλής στάθμης ήθος που επικρατεί στο πολιτικό στερέωμα, αφού χρόνια τώρα η πολιτική δεν αντιμετωπίζεται ως ηθικό λειτούργημα, αλλά δυστυχώς συνδέθηκε με τη συναλλαγή, το ρουσφέτι και την αμοιβαία εξυπηρέτηση: «Σε ψηφίζω, με διορίζεις.»
Είναι επόμενο να παράγεται και να προάγεται αυτός ο τύπος ανθρώπου: Ο ΦΑΣΙΣΤΑΣ !
Εν κατακλείδι εγώ μια λύση «βλέπω». Μόνο, αν αποκτήσουν οι νέοι μας πολιτική συνείδηση, (με την έννοια να κατανοήσουν πως ό,τι κάνουμε ή ό,τι παραλείπουμε να κάνουμε, συνιστά θετική ή αρνητική συμβολή στη διαμόρφωση του ευρύτερου κοινωνικού μας βίου), τότε μόνο θα λυθεί το πρόβλημα. Για να επιτευχθεί κάτι τέτοιο χρειάζεται να πολιτικοποιηθούν. Και μη βιαστεί κανείς να περιορίσει την έννοια της πολιτικοποίησης. Πολιτικοποίηση σημαίνει να έχεις έγνοια ακοίμητη για την κοινή μοίρα και να αγωνίζεσαι, όπου κι αν είσαι, να την προασπίζεις και να της δίνεις διεξόδους.
Γιατί μόνο με τον αγώνα μπορούμε να πετύχουμε κάτι. Άλλωστε στην ιστορία της ανθρωπότητας, ό,τι έγινε υπέρ του ανθρώπου δεν δόθηκε δωρεάν. Χρειάστηκαν αγώνες και πάλι αγώνες καθημερινών ανθρώπων, με πρωτοπορία τα νιάτα, χρειάστηκε θυσία αίματος. Ακόμη και το ηλιοβασίλεμα σήμερα έχει μέσα του ως υδατογραφία, ένα κόμπο αίμα…
Τα υπόλοιπα είναι «αμούρες κατσαρές και γκόρτσα αγίνωτα», όπως λένε και στο Τζουμέρκο.
fb Χρήστος Ταμπούρος
