Ο θάνατος του συναδέλφου Γιάννη Ζαφειρόπουλου ήρθε να προστεθεί στον μακρύ κατάλογο Ελλήνων πυροσβεστών που έχασαν την ζωή τους την ώρα του καθήκοντος.

Ένας κατάλογος μακρύς, που περιλαμβάνει, δεκάδες πυροσβέστες που έχασαν την ζωή τους εν ώρα υπηρεσίας, καθώς και πυροσβέστες που απεβίωσαν από σοβαρές ασθένειες πριν ή και μετά την συνταξιοδότησή τους, λόγω των επιβαρυντικών συνθηκών που υφίστανται στα επιχειρησιακά περιβάλλοντα, αλλά και συνέπεια του μόνιμου στρες που υπάρχει στην επαγγελματική ζωή του πυροσβέστη ως αποτέλεσμα της πίεσης που δημιουργεί η αμεσότητα της επέμβασης και οι δυσκολίες που αντιμετωπίζει στο εργασιακό του περιβάλλον, εξ αιτίας των σοβαρών ελλείψεων και του αυταρχισμού που εκδηλώνεται με κάθε μορφή, συνέπεια της στρατιωτικοποίησης του Π.Σ.

Σύσσωμη η πολιτική και φυσική Ηγεσία, καθώς και πλήθος συνδικαλιστικών και άλλων φορέων, ως συνήθως γίνεται εθιμοτυπικά σε αντίστοιχες περιπτώσεις, εξέφρασαν την οδύνη τους για το γεγονός και έκαναν λόγο για τον ηρωισμό του πυροσβέστη που σκοτώθηκε προσπαθώντας να απεγκλωβίσει παιδιά που κινδύνευαν από πλημμυρικά φαινόμενα.

Περιμένοντας την Ε.Δ.Ε που παραγγέλθηκε για να «φωτίσει» τις ακριβείς συνθήκες υπό τις οποίες σκοτώθηκε ο συνάδελφος όπως άλλωστε και τόσες άλλες Ε.Δ.Ε που έγιναν για τους δεκάδες θανάτους των τελευταίων 22 χρόνων στο Π.Σ., ένα μούδιασμα έχει τυλίξει τους υπόλοιπους πυροσβέστες.

Μοιάζει σαν ο πνιγμός του Γιάννη να ήταν ένα ατυχές μα απολύτως απρόβλεπτο γεγονός, (όπως άλλωστε έχουν χαρακτηριστεί και όλοι οι υπόλοιποι θάνατοι εν ώρα υπηρεσίας, για αυτό αρχειοθετήθηκαν με όλες τις « τιμές ») σχετιζόμενο με αστάθμητους παράγοντες που είναι αδύνατο να εκλογικευτούν και να προβλεφθούν.

Είναι όμως έτσι;

Γιατί σε μία εποχή που στην τεχνολογία έχουν γίνει τεράστια επιτεύγματα και ανακαλύψεις, είναι αδιανόητο να μην υπάρχει στην διάθεση υπηρεσιών που επεμβαίνουν για διασώσεις σε πλημμυρισμένες περιοχές, κάποιο ανάλογο σύστημα εντοπισμού παρόμοιων προβλημάτων στο οδόστρωμα και όπου άλλου.

Αν πάλι όμως ισχύει αυτό που φημολογείται, ότι πριν από το συγκεκριμένο πυροσβεστικό όχημα είχε σταλεί κάποιο άλλο όχημα, αλλά δήλωσε αδυναμία να προσεγγίσει τον χώρο από όπου θα γίνονταν ο απεγκλωβισμός των παιδιών και των εκπαιδευτικών τους, καθώς και ότι υπήρξε πρόβλημα ασύρματης επικοινωνίας, είναι αστάθμητοι ή προβλέψιμοι τελικά οι παράγοντες που δημιουργούν τέτοιου είδους θανατηφόρα ατυχήματα;

Μήπως όμως πάλι έλειπε από το Πυροσβεστικό Σώμα η σχετική εμπειρία από παρόμοιες περιπτώσεις για να μην έχει πάρει τα μέτρα του;

Είναι νωπές ακόμη οι μνήμες από το 2015, σε ανάλογες επιχειρήσεις διάσωσης ανθρώπων από πλημμυρικά φαινόμενα σε βορειοδυτικό προάστιο της Αθήνας, όπου είχε συμβεί ένα τραγικά παρόμοιο περιστατικό.

Και τότε, πυροσβέστης που επιχειρούσε να διασώσει πολίτη που παρασύρθηκε σε δρόμο της πόλης που είχε μετατραπεί σε χείμαρρο, έπεσε μέσα σε μερικώς καλυμμένο αύλακα παροχέτευσης όμβριων. Ο ανοιχτός αγωγός ήταν αδύνατο με γυμνό οφθαλμό να γίνει αντιληπτός αφού (όπως και στην περίπτωση του Γιάννη) αυτός ήταν εξαφανισμένος κάτω από τα λασπόνερα που είχαν καλύψει τον δρόμο και τις περιβάλλουσες εκτάσεις.

Ο συνάδελφος στην περίπτωση αυτή στάθηκε απίστευτα τυχερός και, αφού ξεβράστηκε μερικές εκατοντάδες μέτρα παρακάτω, ανέκτησε τις αισθήσεις του, νοσηλεύτηκε για μικρό χρονικό διάστημα και τελικά επανήλθε στην ενεργό υπηρεσία.

Σε κάποιες άλλες χώρες με καλύτερη οργάνωση των υπηρεσιών έκτακτης ανάγκης, μετά από τέτοιου τύπου ατυχήματα πραγματοποιείται διερεύνηση των αιτιών που τα προκάλεσαν από εξειδικευμένες επιτροπές με σκοπό την εξακρίβωση πιθανών δομικών προβλημάτων που σχετίζονται με την εκπαίδευση και τον εξοπλισμό των υπαλλήλων.

Οι επιτροπές αυτές (που συνήθως δεν αποτελούν μέρος της διαδικασίας καταλογισμού ευθυνών) καταλήγουν σε κάποιο πόρισμα το οποίο εξετάζει αν οι υφιστάμενες διαδικασίες, όπως ο εξοπλισμός και οι γνώσεις επαρκούν για την αντιμετώπιση ανάλογων περιστατικών. Εντοπίζουν σημεία στα οποία απαιτείται επανασχεδιασμός ή πιστότερη τήρηση διαδικασιών περισσότερη ή νέου τύπου εκπαίδευση και προτείνουν διαφοροποιήσεις στον σχεδιασμό, στον εξοπλισμό κ.ά.

Στην περίπτωση του ατυχήματος του 2015 δεν υπήρξε τέτοια διαδικασία (πέραν της ΕΔΕ), όπως εξάλλου συμβαίνει συνήθως στα περισσότερα ατυχήματα πυροσβεστών κατά την εκτέλεση των καθηκόντων τους. Καμία σοβαρή μελέτη δεν έγινε για το αν οι πυροσβέστες διαθέτουν την απαραίτητη γνώση, εκπαίδευση και εξοπλισμό για να αναγνωρίσουν πιθανούς κινδύνους και να επέμβουν με ασφάλεια σε τέτοιου είδους συμβάντα.

Κανένα εκπαιδευτικό πρόγραμμα δεν πραγματοποιήθηκε στο σύνολο του προσωπικού του ΠΣ για διασώσεις σε ορμητικά νερά περιαστικά ή εντός αστικού  ιστού. Καμία τυπική διαδικασία δεν δημιουργήθηκε για ανάλογες περιπτώσεις.

Θα μπορούσαν άραγε τέτοιου είδους ενέργειες, αν είχαν εντοπιστεί στα πλαίσια μιας εξειδικευμένης έρευνας του περιστατικού του 2015, να έχουν συμβάλλει κάπως στην αποτροπή του πνιγμού του συναδέλφου στην Αλεξανδρούπολη;

Κανείς δεν μπορεί να απαντήσει με σιγουριά, όμως θα αποτελούσαν έστω αφορμή για κάποια μέριμνα για την ελαχιστοποίηση των ανάλογων κινδύνων. Πώς να πραγματοποιηθούν όμως τέτοιου είδους ενέργειες αφού, παρά τις αλλεπάλληλες “αναδιαρθρώσεις” και “εκσυγχρονισμούς” του Πυροσβεστικού Σώματος, ουδέποτε θεσμοθετήθηκε μια τέτοιου τύπου διερεύνηση και αντιμετώπιση των ατυχημάτων που συμβαίνουν;

Ίσως γιατί μια τέτοια θεσμοθέτηση αναμφισβήτητα θα δημιουργούσε υπόβαθρο για την αναγνώριση από την Πολιτεία της εγγενούς επικινδυνότητας του πυροσβεστικού επαγγέλματος!

Το επάγγελμα του πυροσβέστη είναι εξ ορισμού Βαρύ, Ανθυγιεινό και Επικίνδυνο

Σε χώρες που έδιναν ιδιαίτερη βαρύτητα στην ασφάλεια των εργαζομένων κυρίως στις πρώην σοσιαλιστικές χώρες, η επικινδυνότητα αυτή διαχειρίζονταν μέσω της διαρκούς έρευνας των συνθηκών υπό τις οποίες καλούνταν ο πυροσβέστης να δράσει, με στόχο την επαρκή εκπαίδευση και την καταλληλότητα του εξοπλισμού.

Η πραγματική αναγνώριση της επικινδυνότητας και ανθυγιεινότητας του επαγγέλματος δεν εξαντλείται με επιδόματα ή οικονομικές παροχές.

Για να αντιμετωπιστεί η μεγαλύτερη επιβάρυνση του οργανισμού των πυροσβεστών από τους εγγενείς κινδύνους του επαγγέλματός τους, απαιτούνται ευρύτερα μέτρα όπως ποιοτικότερη εκπαίδευση, στενότερη ιατρική παρακολούθηση, μικρότερη χρονική έκταση του εργασιακού βίου, υψηλότερες οικονομικές δαπάνες για ιατρικές καλύψεις (τόσο στον εργασιακό βίο, όσο και στην συνταξιοδότηση) και πολλά άλλα.

Για τους πυροσβέστες η αναγνώριση του επαγγέλματός τους από την Πολιτεία ως Βαρύ Ανθυγιεινό και Επικίνδυνο, δεν είναι ζήτημα μόνο οικονομικό, αλλά πρωτίστως πολιτικό και ηθικό και σχετίζεται με τον σεβασμό και την ευαισθησία που πρέπει να δείχνει ένα οργανωμένο κράτος και οι κυβερνήσεις προκειμένου να εξασφαλίζει ασφαλείς συνθήκες εργασίας σε επαγγελματικούς χώρους με αυτά τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά όπως είναι και το επάγγελμα του πυροσβέστη.

Η κοινωνία μας, για να προστατευτεί πληρέστερα και αποτελεσματικότερα, δεν έχει ανάγκη από ήρωες αλλά από επαγγελματίες που αντιμετωπίζονται από την Πολιτεία με σεβασμό και αξιοπρέπεια.

Κανένας τραγικός χαμός πυροσβέστη δεν είναι γεγονός που ενίοτε τυχαίνει στο πυροσβεστικό επάγγελμα. Κάθε θάνατος ενός πυροσβέστη θα έπρεπε να αντιμετωπίζεται ως στοιχείο αποτυχίας του συστήματος που θα έπρεπε να του εξασφαλίζει τις ασφαλέστερες δυνατές συνθήκες για να βοηθήσει αυτούς που έχουν ανάγκη τις υπηρεσίες του.

Για κάθε συνάδελφο που χάνεται όλοι μας ευχόμαστε να είναι ο τελευταίος. Και μετά δυστυχώς προστίθεται ακόμη ένας… Αυτός ο “ένας” όμως είναι σα να χάθηκε ολόκληρος ο κόσμος για κάθε χήρα και κάθε ορφανό παιδί που μένει πίσω.

Η μόνη δικαίωση για τον θάνατο του Γιάννη και των δεκάδων συναδέλφων μας που χάθηκαν εν ώρα υπηρεσίας θα ήταν η άμεση αναγνώριση και η αντιμετώπιση των κινδύνων του επαγγέλματος του Έλληνα Πυροσβέστη.

Κι αν η Πολιτεία δεν σκοπεύει να το κάνει μόνη της, οφείλουμε στη μνήμη τους αλλά και ως ηθικό χρέος απέναντι στις χαροκαμένες οικογένειες τους να το

ΑΠΑΙΤΗΣΟΥΜΕ ΜΑΖΙΚΑ και ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΑ.

Ένας πυροσβέστης

Πηγή: www.alt.gr