19-12-2022, Ω/22:20′

Δεν μ’ αρέσουν τα Χριστούγεννα και το δηλώνω κατηγορηματικά. Αν ήμουν εν ενεργεία πυροσβέστης, πραγματικά δεν θα είχα κανένα πρόβλημα να δουλέψω την ημέρα αυτή.
Δεν θέλω να φάω γεμιστή γαλοπούλα ή χοιρινό με κυδώνια και δαμάσκηνα ούτε θέλω να δοκιμάσω τους έτοιμους κουραμπιέδες τα μελομακάρονα και το παραδοσιακό σελινάτο.
Δεν θέλω να πιω κόκκινο κρασί που κάνει καλό και συνοδεύει άριστα τα λευκά κρέατα και τα πουλερικά που έχουν την τιμητική τους λόγω της ημέρας.
Δεν μ’ αρέσουν τα Χριστουγεννιάτικα bazaar που διοργανώνουν διάφοροι σύλλογοι, τα γιορτινά happenings και το φιλάνθρωπο πνεύμα που μας πιάνει αυτές τις ημέρες για τους γύρω ή δίπλα από εμάς που υποφέρουν. Λες και τις άλλες μέρες του χρόνου δεν υπάρχει πόνος, δεν υπάρχει φτώχεια, δεν υπάρχει δυστυχία παρά μόνο αυτές, και όλοι μας τρέχουμε να βοηθήσουμε να συμβάλλουμε, να προσφέρουμε σαν καλοί και ευσυνείδητοι πολίτες, πιστεύοντας ότι ο καλός Θεός βλέπει τις «καλές πράξεις» προσδοκώντας ενδόμυχα στην ανταπόδοση από την πλευρά του.
Δεν μπορώ να βλέπω διάσημες καλοντυμένες κυρίες και γνωστούς στο ευρύ κοινό κομψούς κυρίους δίπλα σε άρρωστα παιδιά να συμπάσχουν δήθεν στον δικό τους πόνο, και μόλις κλείσουν τα φώτα της δημοσιότητας και αυτά των καναλιών αποχωρούν όλα ξεχνιούνται και η χλιδάτη ζωή είναι εκεί έξω για να τους περιμένει.
Δεν μπορώ άλλο ν’ ακούω και να βλέπω ποιοι είπαν τα κάλαντα στην πρόεδρο της δημοκρατίας, στον πρωθυπουργό ή στους αρχηγούς των πολιτικών κομμάτων και να μοιράζουν τις ευχές τους προς τον λαό της χώρας. Σιχαίνομαι τη στιγμή που εκείνοι όλο χάρη και καμάρι χαμογελούν αισιόδοξα και υπόσχονται, χρόνια τώρα, καλύτερες ημέρες που όλο έρχονται άλλα ποτέ δεν φτάνουν σε μας.
Μ’ αρέσουν κάποια άλλα Χριστούγεννα, αυτά των παιδικών μας χρόνων. Τότε που λέγαμε τα κάλαντα δίχως τριγωνάκια, που περιμέναμε ένα τόσο δα μικρό δώρο ας ήταν αυτό ένα κόκκινο μπαλόνι, που όλα είχαν μια γνήσια σπιτική γεύση. Τότε που το άρωμα του μελιού και της κανέλας πλημμύριζε τα σοκάκια, τότε που στολίζαμε το δέντρο με βαμβάκι και με φούσκες, και λέγαμε τα μελομακάρονα φοινίκια και τα φωτάκια λαμπάκια.
Τότε που-πολύ αθώα- πιστεύαμε πως οι καλικάντζαροι ήταν κάποτε άνθρωποι και από τις πολλές αμαρτίες και αδικίες που διέπραξαν έγιναν ξωτικά…

Κώστας Βελούτσος