06-08-2022, Ω/15:50′

Ένα αγόρι στέκεται προσοχή με σφιγμένο πρόσωπο. Στην πλάτη του κουβαλάει τον νεκρό αδερφό του και περιμένει να τον παραδώσει στην πυρά.

Η φωτογραφία τραβήχτηκε από τον αμερικανό στρατιώτη, Τζο Ο Ντόνελ, ο οποίος είχε σταλεί στην Ιαπωνία για να καταγράψει τις συνέπειες των αεροπορικών επιδρομών και των ρίψεων των ατομικών βομβών στη Χιροσίμα και το Ναγκασάκι. Ο ‘Ο Ντόνελ ταξίδεψε επί μήνες στη δυτική Ιαπωνία και απαθανάτισε με την κάμερά του την καθημερινότητα των Ιαπώνων κατά τη διάρκεια του πολέμου….

Η μαρτυρία του φωτογράφου.

Λίγο μετά την πυρηνική επίθεση των Αμερικάνων, ο Ο Ντόνελ συνάντησε ένα αγόρι που κουβαλούσε στην πλάτη του ένα νεκρό μωρό, τον αδερφό του. Το αγόρι στεκόταν προσοχή και δάγκωνε με δύναμη το χείλος του. Είχε επιτελέσει το καθήκον του και προσπαθούσε να είναι γενναίο παρά τη θλίψη του. Ο φωτογράφος είχε μιλήσει σε έναν ιάπωνα δημοσιογράφο για την ιστορία της φωτογραφίας. «Είδα ένα δεκάχρονο αγόρι να περπατάει. Κουβαλούσε ένα μωρό στην πλάτη του. Τις ημέρες που ήμουν στην Ιαπωνία, είδα πολλά παιδιά να κουβαλούν τα αδέρφια τους στην πλάτη τους και να παίζουν. Ωστόσο, αυτό το αγόρι ήταν διαφορετικό. Μπορούσα να καταλάβω ότι είχε έρθει σε αυτό το μέρος για έναν σοβαρό λόγο. Δεν φορούσε παπούτσια. Το πρόσωπό του ήταν σκληρό. Το μωρό έμοιαζε να κοιμάται. Το παιδί στάθηκε εκεί για πέντε ή δέκα λεπτά. Άνθρωποι με άσπρες μάσκες τον πλησίασαν και του έβγαλαν το μάρσιπο με το οποίο κρατούσε το μωρό. Τότε, είδα ότι ήταν νεκρό. Οι άντρες το τοποθέτησαν στη φωτιά. Το παιδί στεκόταν εκεί, δίχως να κινείται και κοιτούσε τις φλόγες. Δάγκωνε το χείλος του τόσο δυνατά που το μάτωσε. Μόλις η φωτιά αργόσβηνε, το αγόρι γύρισε και έφυγε»….

20.000 στρατιώτες και 78.000 άμαχοι (τα 20.000 ήταν παιδιά), πέθαναν με χίλιους δυο τρόπους. Ο ένας πιο φρικτός από τον άλλο. Διαλύθηκαν, κομματιάστηκαν, πυρπολήθηκαν, συνθλίφτηκαν εκείνο το μοιραίο λεπτό της 6ης Αυγούστου, 1945.

180.000 τραυματισμένοι και ακρωτηριασμένοι.

7.000 θάνατοι από καρκίνο και λευχαιμία τα επόμενα χρόνια.

Περισσότερα από 200 παιδιά τέρατα.

20.000 γυναίκες που δεν μπόρεσαν να κάνουν παιδιά.

13.000 αγνοούμενοι.

Αυτή είναι η Χιροσίμα.

Λίγες μέρες αργότερα μια άλλη πόλη της Ιαπωνίας υπέστη τον ατομικό βομβαρδισμό. Το Ναγκασάκι όπου οι νεκροί έφτασαν τις 36.000 και οι τραυματίες τις 40.000.

Γιατί; «Πολιτικώς ορθώς σκέφτηκε ο Τρούμαν να διατάξει τον ατομικό βομβαρδισμό των ιαπωνικών πόλεων. Στρατιωτικώς ειπείν, ήταν σα να τρυπούσες ένα δεμάτι σανό» (είπε λίγα χρόνια αργότερα στρατηγός στο αμερικανικό Κογκρέσο). Ήταν μια ξεδιάντροπη επίδειξη ετοιμότητας του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού.
Επειδή ξεχνούμε.Η Χιροσίμα και το Ναγκασάκι δεν είναι μια πληγή. Αντιπροσωπεύουν τον αυριανό κίνδυνο. Κάθε τρεις και λίγο, με χίλιους δυο τρόπους μας υπενθυμίζουν ότι η Χιροσίμα δεν αποκλείεται να επαναληφθεί.
Χιροσίμα και το Ναγκασάκι μας υπενθυμίζουν ότι ο ιμπεριαλιστικός ανταγωνισμός δεν έχει φραγμούς.
Χιροσίμα και το Ναγκασάκι μας υπενθυμίζουν τι συμβαίνει όταν ο επιστήμονας ξεπουλά την επιστήμη του στην εξουσία.

Σήμερα, 77 χρόνια μετά, δυστυχώς, ο κίνδυνος ενός γενικευμένου πολέμου είναι υπαρκτός. Επεμβάσεις και δεκάδες περιφερειακές συγκρούσεις αποτέλεσμα του ανταγωνισμού για την εξασφάλιση πλουτοπαραγωγικών πηγών και αγορών.

Πηγές: http://www.mixanitouxronou.gr & www.atexnos.gr