Θα ήθελα λίγο να μπω στον κόπο να σχολιάσω την Εισήγηση του Προέδρου του Δ.Σ. της Ε.Α.Π.Σ., Γιάννη Σταμούλη, στην πρώτη συνεδρίασή των οργάνων της το 2015. Θα περίμενα, βέβαια, και πολλούς άλλους με πρώτο, λόγω θέσης, τον Πρόεδρο της Π.Ο.Ε.Υ.Π.Σ, Δημήτρη Σταθόπουλο.
Και αυτό, όχι γιατί είμαι αντίθετος με την ύπαρξη συνδικαλιστικών Ενώσεων στο χώρο του Πυροσβεστικού Σώματος, άλλωστε μέλη του Δ.Σ της Ένωσής μας, μεταξύ αυτών και εγώ, αλλά και απλά μέλη ήταν πρωτοπόρα στελέχη για τη δράση κινήσεων για τον εκδημοκρατισμό των θεσμών του Σώματος πριν και μετά το 1988, χρονιά ίδρυσης της Πανελλήνιας Ένωσης Υπαλλήλων Πυροσβεστικού Σώματος, του πλέον μαζικού Πανελλαδικού Σωματείου των Σωμάτων Ασφαλείας που αριθμούσε σε λιγότερο από ένα χρόνο λειτουργίας σε πάνω από 3.500 μέλη, αλλά γιατί θεωρώ ότι η επιλεκτική μνήμη συνδικαλιστικής δράσης από την Ένωση Αξιωματικών, μόνο χωριστικές και ηγεμονιστικές τάσεις υπηρετεί.
Και ενώ κανείς θα περίμενε ότι το γνήσιο λαϊκό αίτημα για ενότητα όλων μας, και συγκεκριμένα εδώ στον εργασιακό μας χώρο του Π.Σ., έχει περάσει στο συνειδητό και έχει γίνει βίωμα «εκ των ων ουκ άνευ » για να αποκρούσουμε τη διαρκή φτωχοποίηση που μας επιβάλλει η σύγκρουση κεφαλαιοκρατικών συμφερόντων για το ξεπέρασμα της κρίσης τους φορτώνοντας τα βάρη σε μας τα γνωστά υποζύγια, η Ε.Α.Π.Σ δια μέσου του Προέδρου της δηλώνει:
«Ο σπόρος που ερρίφθη το 1984 στο κτίριο της Πυροσβεστικής Σχολής, θα φυτρώσει μια δεκαετία σχεδόν αργότερα το 1995, όπου μια άλλη πρωτοβουλία Αξιωματικών και Δοκίμων, στο ίδιο κτίριο, θα δημιουργήσει τον πυρήνα που θα ιδρύσει την ‘Ένωση Αξιωματικών Πυροσβεστικού Σώματος, τη συνδικαλιστική έκφραση των Αξιωματικών του Π.Σ. που μέχρι σήμερα δίνει τον αγώνα της.»
Αλήθεια, κ. Πρόεδρε, δεν γνωρίζεις τη δράση δεκάδων ανώνυμων και επώνυμων συναδέλφων, φυσικά και Αξιωματικών, πριν την ίδρυση της Ε.Α.Π.Σ; Τότε, βέβαια, εννοώ κατά την ίδρυση της Π.Ε.Υ.Π.Σ., δεν ήσουν στο Σώμα, αλλά απορώ δεν άκουσες τίποτε σχετικό; Υπήρξαν κατακτήσεις σε επίπεδα μισθών, θεσμών (ΚΕΥΠΣ, Κανονισμός Μεταθέσεων, χορήγηση άδειών, πειθαρχικό δίκαιο…), σύνδεσης με το λοιπό εργατοϋπαλληλικό κίνημα, την ΕΛ.ΑΣ, το Λ.Σ. ….. Υπήρξαν συνάδελφοι που αγωνίσθηκαν με ανιδιοτέλεια, ενωτικά, χωρίς κομπασμούς για τάχα μου διαφορές ως προς τους συνδικαλιστικούς στόχους που υπηρετεί μια συνδικαλιστική οργάνωση που απαρτίζεται από πυροσβέστες όλων των βαθμών. Και είχαν και τις… «υπηρεσιακές συνέπειες», διώξεις και μεταθέσεις που αντιμετώπισαν αγόγγυστα σε βάρος των οικογενειακών τους υποχρεώσεων.
Πιστεύω ότι υπάρχουν ακόμη συνάδελφοι που προσφέρουν χωρίς ιδιοτέλεια, φτάνει να μη χάνουν το στόχο που πρέπει να υπηρετούν με ευλάβεια και δεν είναι άλλος από την ενότητα όλων μας για να αποκρούσουμε δεκάδες προβλήματα υγιεινής και ασφάλειας, υποστελέχωσης των υπηρεσιών (έλλειψης οργανικής δύναμης), υλικοτεχνικού εξοπλισμού και μέσων προστασίας, τριχοτόμησης του προσωπικού, αντιδημοκρατικό και πελατειακό σύστημα κρίσεων και προαγωγών, μισθολογικά, ασφαλιστικά, υγειονομικά, προσωπικά –οικογενειακά,….
Καταλήγοντας θα συμφωνήσω με το μέρος της εισήγησης [χωρίς επιλεκτική μνήμη και αποκλεισμούς]: «Γι΄ αυτό και καθήκον του συνδικαλιστικού μας κινήματος είναι και η διαφύλαξη της ιστορικής συλλογικής πυροσβεστικής μνήμης, των σελίδων της πυροσβεστικής ιστορίας που χάραξαν σταθμούς στη διάβα της».
Σάββας Θεοδωρής
Αρχιπύραρχος ε.α., Αντιπρόεδρος Δ.Σ. της Π.Ε.Α.Π.Σ
